Systematyka
Cukinia, inaczej kabaczek (Cucurbita pepo) – odmiana dyni zwyczajnej.
Historia
Cukinia jak wszystkie dyniowate, pochodzi z Ameryk.
Pierwotne gatunki zostały sprowadzone do Europy przez Krzysztofa Kolumba.
Obecnie znana nam forma cukinii, została wyhodowana we Włoszech w drugiej połowie XIX wieku.
Zastosowanie
Szczególną popularnością cukinia cieszy się w Europie oraz południowej części Rosji.
Kabaczki należą do warzyw niskokalorycznych, sprzyjających przemianie materii.
Główną ich zaletą jest smak. Zastosowanie w kuchni jest szerokie, podaje się je na surowo, smażone, pieczone, duszone, gotowane.
Przyrządza się z nich zupy, drugie dania, sałatki, surówki, napoje, desery, a także marynaty.
Ciekawostki
Cukinia mimo, że traktowana jako warzywo, tak naprawdę jest owocem.
Kwiaty cukinii są jadalne.
Giovanni Batista Scozzafava z Ontario w Kanadzie w 2014 roku wyhodował najdłuższą cukinię.
Rekordowy okaz mierzył 2,52 m długości.
Pokrój: Łodygi wzniesione lub płożące.
Łodyga: Od pędu głównego odrastają krótkie pędy 5–10 cm długości.
Liście: Osadzone na długich ogonkach, sercowate lub okrągłe, głęboko wcinane, niekiedy ze srebrnymi plamkami. Duże,
z kątów liści wyrastają wąsy czepne, jeśli pokrój jest krzaczasty to roślina nie wytwarza wąsów czepnych.
Kwiaty: Żółte, rozdzielnopłciowe, owadopylne, pojedyncze, bardzo duże o 5 płatkach i 3 lub 5 komorowej zalążni.
Na tej samej roślinie najpierw wyrastają kwiaty męskie, później żeńskie.
Owoce: Jagody, silnie wydłużone (10–40 cm), maczugowate, lekko żeberkowate koloru ciemnozielonego, rzadziej żółtego i pomarańczowego z jaśniejszymi plamkami.
Na przekroju mają wygląd podobny do ogórków, z tym, że miąższ ich jest zielonkawy. Masa owocu może się wahać od 0,15 do 3 kg.
Korzeń: Palowy do 2 m długości